DLA NAUCZYCIELI

Nauczycielu – jeśli w Twojej klasie jest jąkające się dziecko lub z innymi problemami komunikacyjnymi?

Przeczytaj, jak mu pomóc.

Zaburzenia w płynności mówienia dla wielu dzieci są dużym utrudnieniem w codziennym życiu. Objawy niepłynności nie zawsze mijają samoistnie, dlatego ważna i potrzebna jest pomoc otoczenia. Poniżej znajdują się wskazówki, dzięki którym możesz wesprzeć swojego podopiecznego w przezwyciężaniu jąkania oraz innych problemów komunikacyjnych.

Nie udzielaj rad typu: „zwolnij, weź głęboki oddech” lub „zrelaksuj się”. To tylko stresuje Twojego rozmówcę.
Postaraj się nie dopowiadać słów za dziecko, nie wypowiadaj się za nie.
W momentach niepłynnej mowy dziecka nie kończ za niego wypowiedzi. Zachowuj się naturalnie, cierpliwie.
Stosuj pauzy w mówieniu. Będzie to dla niego świetnym przykładem, że kilkusekundowe przerwy pozwalają zebrać myśli, wziąć oddech, nawiązać kontakt wzrokowy.
Staraj się mówić powoli, ale naturalnie. Sprzyja to dobrej komunikacji.
Naucz wszystkie dzieci wzajemnego słuchania i przestrzegania zasady wypowiadania się po kolei. Wszystkie dzieci, zwłaszcza te, które się jąkają lub po prostu stresują swoją wypowiedzią, łatwiej wypowiadają się, gdy słucha się ich z uwagą i gdy rzadko im się przerywa.
W przypadku kiedy objawy niepłynności są łagodne, wystarczy, że będziesz dobrym słuchaczem i rozmówcą.
Nie stosuj presji czasowej w kontaktach z dzieckiem (bądź cierpliwy, nie ponaglaj go).
Skup się na treści jego wypowiedzi.
Utrzymuj kontakt wzrokowy podczas rozmowy uczniem.
Wymagaj tego samego zarówno od ucznia jąkającego się i z innymi problemami komunikacyjnymi, jak i od pozostałych.
Okazuj każdemu uczniowi, że słuchasz tego, co mówi, a nie, jak mówi.
Zaaranżuj rozmowę w cztery oczy z uczniem jąkającym się lub z innymi problemami komunikacyjnymi na temat jego potrzeb w klasie. Respektuj te potrzeby, bez dawania uczniowi specjalnych przywilejów.
Nie pozwól, by jąkanie lub inne problemy zaburzenia komunikacji było traktowane jak coś, czego należy się wstydzić. Rozmawiaj z uczniami otwarcie o jąkaniu i o komunikacji, tak jak rozmawiacie o innych sprawach.
Wzmacniaj ucznia na forum grupy − wspomagaj budowanie jego pozytywnej samooceny. Zadbaj, aby dziecku nie dokuczano ze względu na sposób, w jaki mówi.
Doceniaj wysiłek i trud dziecka włożony w wykonywanie różnych zadań, a nie efekt tej pracy. Pozwól dziecku popełniać błędy.

Jeśli obawiasz się, że u dziecka może rozwijać się problem jąkania, nie rób wokół tego niepotrzebnego zamieszania. Porozmawiaj z logopedą, który zajmuje się terapią jąkania lub zwróć się do Fundacji i poproś go o sugestie, jak możesz pomóc. Porozmawiaj na spokojnie z rodzicami na temat ich zdania o problemie w mowie ich dziecka. W większości przypadków, jeśli osoby dorosłe słuchają dziecka i rozmawiają z nim w sposób spokojny, cierpliwy, bez emocji, jego sposób mówienia – w miarę wzrostu jego możliwości językowych – wraca do normy. Zasugeruj rodzicom, aby poszukali specjalisty w zakresie jąkania. Uwaga! Jeśli u dziecka występuje inny problem komunikacyjny niż jąkanie – też możemy pomóc! Zwróć się do nas. Napisz na: biuro@fundacjahalo.pl lub zadzwoń.

Pamiętaj!

Dziecko doświadczające problemów komunikacyjnych, jest często narażone na drwiny w klasie i miejscu otoczenia z powodu ubytków w mowie. Przyznajmy się przed sobą, że czasem nie wiemy jak się zachować, aby zintegrować takie dziecko z otoczeniem. Nauczyciel często nie wie, jak poradzić sobie z uczniem, który zawsze wszystko umie, ale udaje, że nie zna tematu, aby nie narazić się na śmieszność.

Tak rodzi się logofobia.

Logofobia to lęk przed mówieniem, fobia społeczna to obawa przed ludźmi. Najlepiej wyjaśni to przykład.

„Od kilku lat borykam się z fobią społeczna oraz logofobią. Słowo borykam jest chyba na miejscu bo nikt z rodziny nie zauważył mojego problemu, sam nikomu się nie zwierzyłem, i sam nie wiedziałem co mi jest i dlaczego tak jest, więc tkwiłem z problemem w martwym punkcie.

Od jakiegoś roku zacząłem próbowac przeciwstwiać się chorobie, na początku na siłę się przełamywałem, załatwiałem wszystkie sprawy, łaziłem po urzędach zaczepiałem ludzi etc. skutek jednak był bardzo mizerny, a wręcz odwrotny. Potem zacząłem brać ziołowe leki uspokajające, które również nie dawały rezultatu.

Boję się odbierać telefonów, boję się mówić wśród ludzi, kiedy próbuję się przełamać, zaczyna mnie paraliżować lęk strach aż w końcu zaczynam się zacinać. Rozmowa przez telefon czy domofon to katorga.. serce bije jak szalone, ja spocony z nerwów”.

Zaczerpnięte z sieci (http://demostenes.eu/)

Gdzie szukać więcej informacji:

® http://www.stutteringhelp.org/sites/default/files/Notes_to_the_Teacher_Polish_0.pdf

® http://www.stutteringhelp.org/

® http://www.centrumlogopedyczne.com.pl/?page=materialy

Media:

® https://www.youtube.com/watch?v=zNJ6Cfs_XSc

® http://www.logopedia-ijp.us.edu.pl/index.php?s=polecamy_materialy_filmowe

Wszystkie poniższe materiały oraz niezwykle pomocne załączone artykuły w formacie plików pdf zostały przygotowane przez Centrum Logopedyczne dr Węsierskiej w Katowicach. Za zgodę na udostępnienie serdecznie dziękujemy!

Plakat – Jak mówić w szkole o jąkaniu? (plakat promujący polskie wydanie publikacji The Stuttering Foundation of America: Stuttering: Straight Talk for Teachers. A Handbook for Teachers and Speech-Language Pathologists; opracowanie: A. Chrostek, K. Węsierska)

Apel_do_nauczycieli

Dokuczanie_dzieci_jakajace_sie_kwestionariusz_TBQ_Polish

DJ_2_1_KARTA_PODSTAWOWYCH_INFORMACJI_2017

DLA NAUCZYCIELI

Nauczycielu – jeśli w Twojej klasie jest jąkające się dziecko lub z innymi problemami komunikacyjnymi?

Przeczytaj, jak mu pomóc.

Nie udzielaj rad typu: „zwolnij, weź głęboki oddech” lub „zrelaksuj się”. To tylko stresuje Twojego rozmówcę.

Postaraj się nie dopowiadać słów za dziecko, nie wypowiadaj się za nie.

W momentach niepłynnej mowy dziecka nie kończ za niego wypowiedzi. Zachowuj się naturalnie, cierpliwie.

Stosuj pauzy w mówieniu. Będzie to dla niego świetnym przykładem, że kilkusekundowe przerwy pozwalają zebrać myśli, wziąć oddech, nawiązać kontakt wzrokowy.

Staraj się mówić powoli, ale naturalnie. Sprzyja to dobrej komunikacji.

Naucz wszystkie dzieci wzajemnego słuchania i przestrzegania zasady wypowiadania się po kolei. Wszystkie dzieci, zwłaszcza te, które się jąkają lub po prostu stresują swoją wypowiedzią, łatwiej wypowiadają się, gdy słucha się ich z uwagą i gdy rzadko im się przerywa.

W przypadku kiedy objawy niepłynności są łagodne, wystarczy, że będziesz dobrym słuchaczem i rozmówcą.

Nie stosuj presji czasowej w kontaktach z dzieckiem (bądź cierpliwy, nie ponaglaj go).

Skup się na treści jego wypowiedzi.

Utrzymuj kontakt wzrokowy podczas rozmowy uczniem.

Wymagaj tego samego zarówno od ucznia jąkającego się i z innymi problemami komunikacyjnymi, jak i od pozostałych.

Okazuj każdemu uczniowi, że słuchasz tego, co mówi, a nie, jak mówi.

Zaaranżuj rozmowę w cztery oczy z uczniem jąkającym się lub z innymi problemami komunikacyjnymi na temat jego potrzeb w klasie. Respektuj te potrzeby, bez dawania uczniowi specjalnych przywilejów.

Nie pozwól, by jąkanie lub inne problemy zaburzenia komunikacji było traktowane jak coś, czego należy się wstydzić. Rozmawiaj z uczniami otwarcie o jąkaniu i o komunikacji, tak jak rozmawiacie o innych sprawach.

Wzmacniaj ucznia na forum grupy − wspomagaj budowanie jego pozytywnej samooceny. Zadbaj, aby dziecku nie dokuczano ze względu na sposób, w jaki mówi.

Doceniaj wysiłek i trud dziecka włożony w wykonywanie różnych zadań, a nie efekt tej pracy. Pozwól dziecku popełniać błędy.